این نه ماه

یا حَیُّ الَّذی لا یُشارِکُهُ حَیٌّ

این نه ماه، مثل بست نشستن توی حرم امام رضا علیه السلام بود...شاید هم مثل موقعهایی که داری ساک زیارت میبندی و یقین داری که  از همین لحظه های اولیه ساک بست حتی، "آقا" توجهش بهت هست....

این نه ماه که گذشت مثل کسی بوده ام که در کنار اقیانوسی عجیب و مواج خود را به تماشا نشسته که نه، به تماشا ایستاده باشد....."خود" ی که هر لحظه از هر جهت در حال تغییر و به عبارت دقیقتر، خلقی جدید است. "خود" ی که انگار هرگز نمیشناختیش...."یک" خود در حال تولد...

این نه ماه، حال اعتکاف داشت برایم...اعتکاف با قواعدی که  اصلن بلدش نیستی....قواعد و مناسکی که هر لحظه آنن بتو ابلاغ میشوند و تو باید فقط دست هایت را رو به اسمان باز کنی و صورتت را در مقابل نسیم های نوازشگرش قرار دهی و همه چیز را به او بسپری....

ننوشتنم در نه ماهی که گذشت، از بدی احوالم نبود....حالم خوب بود...یک جور خوب متفاوت که تا بحال تجربه اش نکرده بودم و به همین دلیل نیاز داشتم هر چه بیشتر و بیشتر در خودم فرو بروم...در همان فضای اعتکاف....در همان موجهای بی مهابای اقیانوس....در باز کردن و بستن هزار باره ی ساک زیارتم، ... و در صحنهای تو در توی حرم امام رئوف...

امید دارم که این کوتاهی و ننوشتن و بی خبر گذاشتن ها را ببخشید ..

انشالله بیشتر خواهم نوشت....

پی نوشت...این نه ماه به اتمام نرسیده است;)